من به درماندگی صخره و سنگ، من به آوارگی ابر و نسیم
من به سرگشتگی ‌آهوی دشت،
من به تنهایی خود می‌مانم
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی
گیسوان تو به یادم می آید...
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی..
شعر چشمان تو را می خوانم...
چشم تو چشمه شوق، چشم تو ژرفترین راز وجود
برگ بید است که با زمزمه جاری باد
تن به وارستن عمر ابدی می سپرد
تو تماشا کن
که بهار دیگر
پاورچین پاورچین
از دل تاریکی می گذرد
و تو در خوابی، و پرستوها خوابند
و تو می اندیشی، به بهار دیگر، و به یاری دیگر
نه بهاری و نه یاری دیگر
حیف...
اما من و تو
دور از هم می پوسیم
غمم از وحشت پوسیدن نیست
غمم از زیستن بی تو در این لحظه پردلهره است
دیگر از من تا خاک شدن راهی نیست
از سر این بام، این صحرا این دریا
پر خواهم زد، خواهم مرد
غم تو این غم شیرین را
با خودم خواهم برد...
 

    ناتوان گذشته ام ز کوچه ھا
نیمه جان رسیده ام به نیمه راه
چون کلاغ خسته ای در این غروب
می برم به آشیان خود پناه
در گریز ازین زمان بی گذشت
در فغان از این ملال بی زوال
رانده از بھشت عشق و آرزو
مانده ام ھمه غم و ھمه خیال
سر نھاده چون اسیر خسته جان
در کمند روزگار بدسرشت
رو نھفته چون ستارگان کور
در غبار کھکشان سرنوشت
می روم ز دیده ھا نھان شوم
می روم که گریه در نھان کنم
یا مرا جدایی تو می کشد
یا ترا دوباره مھربان کنم
این زمان نشسته بی تو با خدا
آنکه با تو بود و با خدا نبود
می کند ھوای گریه ھای تلخ
آن که خنده از لبش جدا نبود
بی تو من کجا روم کجا روم
ھستی من از تو مانده یادگار
من به پای خود به دامت آمدم
من مگر ز دست خود کنم فرار
تا لبم دگر نفس نمی رسد
ناله ام به گوش کس نمی رسد
می رسی به کام دل که بشنوی
ناله ای از ین قفس نمی رسد        

تک و تنها بودم اما تو رو تنها نميذاشتم

چه سفرها با تو کردم

چه سفرها تو رو بردم

دم مرگ رسيدم اما به هواي تو نمردم

دارم از تو مينويسم که نگي دوست ندارم

از تو که با يه نگاهت زيرو رو شد روزگارم

موقع نوشتنو وقت اسم گذاشتنا

کسي جز تو نداشتم اسمي جز تو نميذاشتم

من تموم قصه هام قصه توست
 
اگه غمگينه اون از غصه توست

حتي من به آرزوهات تو رو آخر ميرسوندم

ميرسيدي تو من اما آرزو به دل ميموندم

هي ميخواستم که بگم که بدوني حالمو

اما ترس و دلهره خط ميزد خيالمو

توي گفتن و نگفتن از چه روزايي گذشتم

اونقده رفتمو رفتم که هنوزم بر نگشتم

هر چي شعر عاشقونست من براي تو نوشتم

توي جهنم سوختم اما مينوشتم تو بهشتم

اگه عاشقونه گفتم عشق تو باعث شه

اگه مردم تو بدون چه کسي وارثه شه

دست خودم نیست
 اگر می بینی عاشق تو هستم ، دیوانه تو هستم ، و تمام فکر و زندگی من تو شده ای
 به خدا بدان که این دست خودم نیست!
 اگر میبینی چشمانم در بیشتر لحظه ها خیس است و دستانم سرد است و اگر میبینی
 همه لحظه های دور از تو بودن اینهمه سخت و پر از غم و غصه است بدان که این دست
 خودم نیست!
 دست خودم نیست که همه لحظه ها تو را در جلو چشمانم میبینم و به یاد تو می باشم.
 دست خودم نیست که دوست دارم همیشه در کنارت باشم ، دستانت را بگیرم ، بر لبانت بوسه بزنم و تو را
در آغوش خودم بگیرم!
 به خدا دست خودم نیست که هر شب به آسمان نگاه می اندازم و ستاره ای درخشان را میبینم و به یاد تو می افتم
 دست خودم نیست که هر سحرگاه به انتظارت مینشینم تا در آسمان دلم طلوعی دوباره داشته باشی

چه داستان غريبي دارد اشك
 از چشمه دل مي جوشد
 از چشم جاري ميشود
 برگونه مي غلطد
بردامان فرو مي چكد
 اشك از چيست؟
 گريه كودكي براي يك بسته پفك نمكي؟
 از دل غمديده يك عاشق
 يا از پشيماني؟
يا از سر شوق؟
  كه جوشش احساس را اينچنين تجلي مي بخشد

تو را چه می رسد ای آفتاب پاک اندیش؟

تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد ؟

کدام فتنه بی رحم

عمق ذهن تو را تیره می کند از وهم ؟

شب آفتاب ندارد

و زندگانی من بی تو

چو جاودانه شبی

جاودانه تاریک است

تو در صبوری من

اشتیاق کشتن خویش

و انهدام وجود مرا نمی بینی

منم که طرح مودت به رنج بی پایان

و شط جاری اندوه بسته ام اما

تو را چه وسوسه از عشق باز می دارد ؟

تو را چه می رسد ای آفتاب پاک اندیش؟

ز من چگونه گریزی

تو و گریز از خویش ؟

به سوی عشق بیا

وارهان دل از تشویش

گفتم به دام اسیرم گفتا که دانه با من

گفتم که آشیان کو گفت آشیانه با من


گفتم که بی بهارم شوق ترانه ام نیست

گفتا بیا به گلشن شور ترانه با من


گفتم بهانه ای نیست تا پر زنم به سویت

گفتا تو بال بگشا راه بهانه با من


گفتم به فصل پیری در من گلی نروید

گفتا که من جوانم فکر جوانه با من


گفتم که خان و مانم در کار عاشقی رفت

گفتا به کار خود باش تدبیر خانه با من


گفتم به جرم شادی جور زمان مرا کشت

گفتا تو شادمان باش جور زمانه با من


گفتم ز عشقبازی در کس نشان ندیدم

زد بوسه بر لبانم گفتا نشانه با من


گفتم دلم چو مرغی ست کز آشیانه دور است

دستی به زلف خود زد گفت آشیانه با من


گفتم ز مهربانان روزی گریزم آخر

گفتا که مهربان باش اشک شبانه با من