پيش بيا ! پيش بيا ! پیشتر

تا که بگويم غم دل بيشتر

دوست ترت دارم از هرچه دوست

اي تو بمن از خودمن خويشتر

دوست تر از آنکه بگويم چقدر

بيشتر از بيشتر از بيشتر

داغ ترا ازهمه دارا ترم

درد ترا از همه درويش تر

هيچ نريزد بجز از نام تو

بر رگ من گر بزني نيشتر

فوت وفن عشق به شعرم ببخش

تا نشود قافيه انديش تر*

من باشم و تو باشي و باران، چه ديدني است
بي چتر، حس پرسه زدن ها نگفتني است
پاييز، با تو فصل دل انگيز بوسه هاست
با تو، صداي بارش باران شنيدني است
ابري و چکه مي کني و مست مي شوم
طعم لبان خيس تو الان چشيدني است!!
خيسم، شبيه قطره ي باران، شبيه تو
تصوير خيس قطره ي باران کشيدني است
اين جاده با تو تا همه جا مزه مي دهد
اين راه ناکجاي من و تو، رسيدني است!!
باران ببار!! بهتر از اين که نمي شود
من باشم و تو باشي و باران ... چه ديدني است!!

وقت مردن هم نفس هايم صدايت ميکنند /  جان شيرين را به آسانی فدايت ميکند

هر نفس را آن خدا داند که من با ياد تو / ميکشم در دل ولی دستی جدايت ميکند

هر قدم را به سويت ميبرم اما چرا / سرنوشتم را چيز ديگر روايت ميکند

قلب من با هر تپش با هر صدا با هر سکوت / غرق در خون ، يک نفس دارد دعايت ميکند

روز و شب ، پاييز ، تابستان ، زمستان در بهار / بی تعارف اين دلم خيلی هوايت ميکند . . .

زندگي ، سبزترين آيه ، در انديشه برگ
زندگي ، خاطر دريايي يک قطره ، در آرامش رود
زندگي ، حس شکوفايي يک مزرعه ، در باور بذر
زندگي ، باور درياست در انديشه ماهي ، در تنگ
زندگي ، ترجمه روشن خاک است ، در آيينه عشق
زندگي ، فهم نفهميدن هاست
زندگي ، پنجره اي باز، به دنياي وجود
تا که اين پنجره باز است ، جهاني با ماست
آسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت با ماست
فرصت بازي اين پنجره را دريابيم
در نبنديم به نور ، در نبنديم به آرامش پر مهر نسيم
پرده از ساحت دل برگيريم
رو به اين پنجره، با شوق، سلامي بکنيم
زندگي ، رسم پذيرايي از تقدير است
وزن خوشبختي من ، وزن رضايتمندي ست
زندگي ، شايد شعر پدرم بود که خواند
چاي مادر ، که مرا گرم نمود
نان خواهر ، که به ماهي ها داد
زندگي شايد آن لبخندي ست ، که دريغش کرديم
زندگي زمزمه پاک حيات ست ، ميان دو سکوت
زندگي ، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما ، تنهايي ست
من دلم مي خواهد
قدر اين خاطره را دريابيم.

اي شب از روياي تو رنگين شده
سينه از عطر تو سنگين شده

اي به روي چشم من گسترده خويش
شاديم بخشيده از اندوه بيش

همچو باراني كه شويد جسم خاک
هستي ام ز آلودگي ها کرده پاک

اي طپش هاي تن سوزان من
آتشي در سايه مژگان من

اي مرا با شور شعر آميخته
اين همه آتش به شعرم ريخته

چون تب عشقم چنين افروختي
لاجرم شعرم به آتش سوختي

اي دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من

بيش از اينت گر كه در خود داشتم
هر كسي را تو نمي انگاشتم

ناتوان گذشته ام ز کوچه ھا
نيمه جان رسيده ام به نيمه راه
چون کلاغ خسته اي در اين غروب
مي برم به آشيان خود پناه
در گريز ازين زمان بي گذشت
در فغان از اين ملال بي زوال
رانده از بھشت عشق و آرزو
مانده ام ھمه غم و ھمه خيال
سر نھاده چون اسير خسته جان
در کمند روزگار بدسرشت
رو نھفته چون ستارگان کور
در غبار کھکشان سرنوشت
مي روم ز ديده ھا نھان شوم
مي روم که گريه در نھان کنم
يا مرا جدايي تو مي کشد
يا ترا دوباره مھربان کنم
اين زمان نشسته بي تو با خدا
آنکه با تو بود و با خدا نبود
مي کند ھواي گريه ھاي تلخ
آن که خنده از لبش جدا نبود
بي تو من کجا روم کجا روم
ھستي من از تو مانده يادگار
من به پاي خود به دامت آمدم
من مگر ز دست خود کنم فرار
تا لبم دگر نفس نمي رسد
ناله ام به گوش کس نمي رسد
مي رسي به کام دل که بشنوي
ناله اي از ين قفس نمي رسد  

چرا کسي به من نگفت که از تو دور مي شوم

تو نيستي و من ز جور روزگار

خموش و بي کس و صبور مي شوم

چرا کسي به من نگفت تمام هستي ام تباه مي شود

در اين سکوت سهمگين

بدون خنده هاي گرم و دلنشين تو

تمام عمر من گذر به اشک و آه مي شود

چرا کسي به من نگفت براي خصم کودکانه اي

کتاب اعتقاد من به زير بار زور مي رود

و آرزوي اين دل شکسته ام

- که سال هاي سال در پي رسيدنش چه صادقانه آبرو فروختم -

به قعر گور مي رود

چرا کسي به من نگفت دامن روح پر طراوت مرا

مصيبتي به عمق درد نيستي

لکه دار مي کند

و اين ميانه موجي از دروغ و ترس را

به ساحل هميشه غم گرفته ي نگاه من آشکار مي کند

چرا کسي به من نگفت دلم براي ديدنت دوباره تنگ مي شود

تمام شيشه ي خيال بافي ام

اسير سنگ مي شود

چرا کسي به من نگفت تو مي روي و باز هم دلت وفا نمي کند

نبوده اي ببيني ام

مرا سوال هاي اين چنين رها نمي کند

تو را به خاطر خدا ! بگو چرا ؟

چرا کسي به من نگفت . . . ؟

کاش مي آمد و مي ديدم که از خود رفته ام

آنکه عاشق بودنم را يک نفس باور نداشت

آسمان يک پرده از تقدير را اجرا نکرد

گويي از روز ازل اين صحنه بازيگر نداشت

ناله ما تا به اوج کبريا پرواز کرد

گرچه اين مرغ قفس پرورده بال و پر نداشت .

يك سبد پر ز ستاره با ماست
روي يك سفره احساس
كه بين من و تو پيداست
قلب من سخت اسير احساس
عشق تو
قطره اشكي است
كه از گوشه چشمت پيداست
روح تو يك گل سرخ تنهاست
حس من
چون يك موج
در تب و تاب درياست
دستم از دوري دستت تنهاست
چشم تو
رنگ قشنگي است
كه در برگ درختان پيداست.



 

سال ها دل غرق آتش بود و خاکستر نداشت

بازکردم اين صدف را بارها گوهر نداشت

از تهيدستي قناعت پيشه کردم سال ها

زندگي جز شرمساري مايه اي ديگر نداشت

هرکجا رفتم به استقبالم آمد بي کسي

عشق در سوداي خود چيزي از اين بهتر نداشت

بارها گفتي ولي از ابتداي عاشقي

قصه سرگشتگي‌هايت مگر آخر نداشت

سالها بر دوش حسرتها کشيدم بار عشق

هيچ دستي اين امانت را ز دوشم برنداشت